Nu kan ik zien hoeveel ik voor een ander deed. Hoeveel ik mezelf wegcijferde, mijn mond hield. Meeging met de mening van de ander. Confrontaties liever uit de weg ging. Allemaal om het de ander naar de zin te maken. Om er op een onbewust niveau bij te horen, ik vond het belangrijk dat de ander mij leuk en lief vond. Om me gezien te voelen. Gehoord te worden. En me geliefd te voelen. Het leek alsof ik soms in dienst stond van een ander.. Ik was altijd de kameleon.
Ik kan wel stellen dat ik echt heel slecht was in ontvangen. Maar echt. Geven daarentegen, een ster! Wanneer ik een compliment kreeg moest ik altijd een compliment teruggeven. Of even zeggen dat ik het in de uitverkoop had gescoord. Of er ook meteen aan denken om een cadeautje terug te kopen voor die persoon. Ik wilde iedereen tevreden houden. Flashnote: you can’t. Dat gaat simpelweg gewoon niet. Dus hielp ik liever een ander dan mezelf, want dan kreeg ik aandacht en hoorde ik er voor mijn gevoel bij.
Op een gegeven moment zat ik van mijn grote mensen werk in de auto naar huis en stond wederom in de file. Ik staarde naar buiten en ineens kwam de gedachte in me op; ‘Is DIT het nu?’ Is DIT het leven? Is dit wat ik WIL? Fuck, wat wil ik eigenlijk? Een ding weet ik héél zeker en dat is dat ik dit in ieder geval niet wil!
Ook was ik klaar met het pleasen van iedereen, had steeds vaker een onderbuikgevoel; ik doe het wel, maar het voelt ergens niet helemaal lekker’. Ik kon er op dat moment alleen nog geen woorden aan geven. Ik was me er niet van bewust. Maar gefrustreerd voelde ik me soms wel! Want ik was mijn hele leven al zo gewend om te leven. Ten dienste van een ander. Zo voelde het écht als ik erop terugkijk.
Ineens was ik er klaar mee; had m’n baan en appartement begin 2019 opgezegd, en wilde 1 ticket naar Nieuw Zeeland boeken en lekker op avontuur! Tot er een virus de wereld in kwam en alles plat lag. Ik bleef. In Nederland.
Ik besloot in mezelf te investeren, te duiken in mijn gedachtengoed, mijn systeem, mijn belemmerende overtuigingen, het ontsteken van mijn vlammetje. De avonturier in mezelf te (her)ontdekken. Mezelf op nummer 1 te zetten, samen met dat kleine innerlijke kind van me. Want wat heb ik haar weggestopt. Heel. Ver. Weg.
Tijdens mijn avontuur naar mezelf werd ik uiteindelijk stapel verliefd. Verliefd op de methodiek Body Trauma Release Breathwork en Body Remembers Trauma Therapy. Ik blijf het zo fascinerend vinden wat een lichaam allemaal te vertellen heeft wanneer de sterke mind er niet tussen kan zitten. Het lichaam is namelijk zo ontzettend wijs en slaat alles op wat het meemaakt.
Ook heb ik geleerd over mijn eigen trauma’s, patronen en overtuigingen. En mezelf daar teveel door heb laten stilzwijgen. Ik zet mezelf steeds vaker op 1. Durf mijn ruimte in te nemen. Luister naar mezelf en m’n innerlijke kind. Voel dat ik het recht van bestaan heb en het waard ben. Dat ik veel meer te bieden heb dan ik in eerste instantie dacht. Want wauw, wat ben ik dankbaar voor mijn fijne energie. And I just love to express myself, in whatever way that may be..
Dát vind ik een gevoel van vrijheid..
En dat..
Dat is precies wat ik jou ook gun, vanuit mijn hart ♡